Dat Fröhjohr is dor: Nu wart weer Loov harkt un ollig malocht

De Sünn schient. Dat is warm, dat Fröhjohr is dor. Wunnerbor Weer, üm sik dat got gohn to loten. So dinkst du. Bit du ut de Huusdör geihst und denn ganzen Dreck süsst. Bevör ik mi dat good gohn looten kann, mut ik iers mol ollig malochen. Loov harken. Twee doog lang, so kann man denn korten Urlaub ok rümbringen.

De Krokusse, Schneeglöcken un Märzbecher, wat hebt de sik dör de dicke Loovschich von 14 Eeken kämpen müsst, üm an‘t Licht to kommen. Se bleiht nich op‘n grönen Rosen, se bleiht in‘ brunen Dreck. Ik weet: Se töövt op mi. Ik schall jüm hülpen. Schall dat Loov wegmoken. Dat is gor nich so eenfach. Mit de groode Loovhark schniss du jüm gau denn schlanken Hals aff. Een Loovpuster heff ik nich. Un ik glöv, dormit harr ik jüm ok de Köpp affsogen. Wat nu?

Ik meen, se hebbt de besten Tieden aster sik. Sünd al so goot wie verbleiht. Un doorüm bruuk ik keen Rücksicht to nehm. Eenfach op loskarken, ollig wat schaffen, dorüm geiht dat nu. Ik bün jo gespannt, wie de Wöhlmüüs dat ünner’n Loov geiht.

Op se denn veelen Regen överleevt hebbt oder op se affsoopen sünd. Mien harten Wöhlmüüs troo ik allns to. Ok, dat se sik ünner‘n Loov poort hebbt un nu dusenfach to‘n Angriff bloost. Mien Wöhlmüüs, de sünd nich von disse Wült. Dat sünd grööne Müüs von‘ Mars. Marsmüüs eben. Sünnschien hin, Sünnschien her: Ik heff al gor keen Lust mehr in‘ Gorden to gohn.